خوشحالی

از روز دوازدهم سرطان تا نُزدهم سنبله ۱۳۹۷ هیچ چیزی معلوم نبود. دقیقا دوماه و ۳ روز انتظارِ مشاهده دستاورد یکساله در کشور ایران را می کشیدم. اینبار اما نسبت به همه سالهای دانشجویی و دانش آموزی استرس داشتم و نتیجه برایم مهم بود. به دلیل اینکه از شروع نیمه دوم سال تحصیلی ۹۷ به دقت برنامه درسی ریخته بودم و هدف تعیین کرده بودم. هر روز طبق برنامه ریزی برای رسیدن به هدف تلاش کردم. وقتی برنامه داری و سخت تلاش می کنی، اگر نتوانی به هدف نزدیک شوی فکر می کنی که خودت ضعیفی و این فکر اصلا به نفع یک دانشجو نیست. بنا بر این گاهی اگر فکرم در این حول و حوش دوره می کرد و پرسه می زد، ترس از نرسیدن به هدف خیلی آزار دهنده بود. روی این حساب در مدت دو ماه و ۳ روز گاهی به شدت درگیری ذهنی داشتم و خودم را برای مقابله با عواقب آن آماده می کردم. بالاخره در ۱۹ سنبله با دیدن صفحه ی کارنامه درسی و حساب و کتاب آن، نوار فکر عوض گردید و یک عالمه آرزوی جدید در ذهنم شکل گرفت. من به هدف رسیدم و از کار یکساله ام بسیار احساس رضایت می کنم. من اول نمره ی صنفم شدم و به میزان اعتماد به نفسم افزوده شد. حالا تصمیم دارم که پایان نامه را تا نهایت مفاد پیش ببرم و در این فرصت کار تحقیقی علمی را بیاموزم. برای رفتن به سوی دکترای فیزیک، ضرورت دارم تا امتیازات دانشگاهی را ارتقا بخشم. بنا بر این فکر پرداختن به یک مقاله علمی نیز از سرم دور نشده است. حس می کنم این کار برای من ممکن است و رفتن به دکترا رویا نیست، بلکه هدف است. امید وارم بار دیگر آرامش خاطر و حس خودباوری در دنیای دانش را تجربه کنم.

آصف برخیا